Özünü kəşf et

Biz insanlar mükəmməl quruluşa, görünüşə malik varlıqlarıq. Həyatda, ətrafımızda baş verənləri müşahidə edər, onlardan təsirlənər və bu təsirlər nəticəsində müəyyən qənaətlərə gələr, qənaətlər vasitəsilə də müəyyən addımlar atar və ya sükunətdə qalar, bununla da həyatımızı qurmağa çalışarıq.

Əgər həyatımıza qısa bir nəzər salsaq və bunun üzərində bir qədər dərindən düşünsək, yaşadığımız həyatı hansı prinsiplər, hansı ideallar, hansı qanun və qaydalar, hansı hisslər, hansı duyğular, hansı sınaqlar və imtahanlar, hansı qələbələr və mükafatlar üzərində qurduğumuzu anlaya bilərik. Hər birimizin həyatı müəyyən bir ssenari ilə başlayar və zamanı gəldikdə ssenari bitdikdə həyatımız da başa çatar. Hər birimiz əvvəlcə körpəlik, sonra uşaqlıq, daha sonra yeniyetməlik, daha sonra isə gənclik və nəhayət yaşlanmağa doğru gedib günlərin bir günü bitəcək həyatı yaşayırıq.

Qəribəsi budur ki, hər birimiz sabah nə baş verəcəyini gözləyərik. Biz insanlar uşaqlıqdan sıxılarıq, böyüməyə tələsərik, böyüdükdə isə uşaqlığımızı gözləyərik. Həyatda əldə etmək istədiklərimiz bizləri hər gün daha gözəl həyata aparacağına təşviq edər. Hər gün yeni nə isə istəyərik, hər gün daha gözəl bir həyatın arxasınca qaçarıq. O qədər qaçarıq ki, nə zamansa ölümün bizi bu həyatdan aparacağını unutmuş olarıq. Günlərin bir günü daha da gözəl həyat tapmaq istədikdə ölüm gələr və istəklərimizi yarımçıq qoyar. Nəticədə heç ölməyəcəyik kimi yaşayıb, heç yaşamamış kimi ölərik. Həyata hazırlaşmağa o qədər zaman sərf edərik ki, sonda yaşamağa vaxt tapmarıq. Əvvəlcə pul qazanmaq üçün sağlamlığımızı xərcləyərik, sonra da sağlamlığımızı qazanmaq üçün pulumuzu. Nəticədə necə bir həyat yaşadığımızı yalnız gözlərimizi bu həyata əbədi yumduqdan sonra anlaya bilərik.

İnsan övladı hər gün az və ya çox yeni səylər göstərər, əziyyət çəkər, dünya nemətlərinə başını o qədər qatar ki, öz içində olan əsil gücün nə üçün ona verildiyini, nə üçün lazım olduğunu unudar. Çəkdiyi zəhmətinin qayəsi dəyişər, əsil hədəfin nə olduğunu unudar, sanki gözləri bağlı şəkildə addımlayar. Hər bir addım öz ardınca yenisini gətirər. Gözləri bağlı olduğu üçün qarşısındakı maneələri görməz, ayağı büdrəyər, çuxura düşər, yıxılar, sürünər, son anda ya yıxıldığı yerdə qalıb sürünməsi ilə barışar, ya da yenidən ayağa qalxıb yeni addımlar atar. Bu, biz insanların həyatıdır. Bunu etiraf etməsək də, qəbul etməsək və ya qəbul etmək istəməsək də, bu və ya digər şəkildə hər birimiz bu həyatı yaşayır; kimi yıxılar və sürünər, kimi isə yıxılar sonra yenidən ayağa durar və hər yıxılıb ayağa qalxdığında yaşamaq üçün yeni imkanlar tapar. Həyatın yıxılmaqla başa çatmadığını görüb, əksinə, ayağa qalxmaqla hər gün yeni bir həyatın başladığını anlayar.

Yaradanımız olan Allah bizi müəyyən bir hədəf üçün yaratmış və bizə müəyyən bir missiya vermişdir. O, elə bir hədəf qoymuşdur ki, ona çatmaq üçün bu həyat ən gözəl bir fürsət, ən gözəl bir imkandır. Ölüm bizi hədəfimizdən uzaqlaşdırmaz, sadəcə missiyamızı, hədəfə çatmaq üçün olan səylərimizi, əziyyətlərimizi bitirər, eyni zamanda bizi hədəfimizə daha da yaxınlaşdırar. Allah bizi hədəfimizə çatmaq üçün imkanlarımızı nəzərə almış, heç kəsi bacara bilmədiyindən artıq yükləməmişdir. Hər şeyi qədərində yaratdığı kimi, insana da qədərində güc vermişdir. Sadəcə biz insalar dünya ilə başımızı qatıb hədəfimizi düzgün müəyyən edə bilmədiyimizdən, içimizdə olan gücümüzü də düzgün müəyyən edə bilməyər və ya aşkara çıxara bildiyimiz gücümüzü başqa hədəflərə yönəldərik. Bu gücdən, yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, daha çox yığmaq, daha çox əldə etmək, dünyadan daha çox şey götürmək üçün istifadə edərik. Nəticədə ölüm gəldiyi anda bütün səylərimizin boşa çıxdığının şahidi olarıq. Bir daha vurğulamaq istədiyimiz bir fikir var: “Nəticədə heç ölməyəcəyik kimi yaşayıb heç yaşamamış kimi ölərik”.

Rəbbimiz bizlərə dünyanı axirəti qazanmağımız üçün vermişdir. Bu baxımdan hər bir dünya neməti düzgün istifadə edildikdə axirəti qazanmağımız üçün yeni bir səbəb ola bilər. Lakin dünya nemətləri də səy və zəhmət nəticəsində qazanılır. Bu sadəcə istəklə bitmir, insan övladından böyük zəhmət və güc tələb edir. Bu dünyada niyyətimizin düz olduğu təqdirdə qazandığımız uğurlar, axirətdəki uğurumuza da vəsilədir. İnsan yalnız kəskin iman, inam, güvənmə, bacarıq və hərəkət vasitəsilə hansı gücə malik olduğunu aşkara çıxarda bilər. Bu güc onu çox-çox uzaqlara aparacaqdır. O, yeni xəyallar qurar və xəyallarının arxasınca gedər. Hər gün yeni ümidlə yaşayar. Hər gün günəşin doğması üfüqdə ümidə gedən yeni bir yol açar. İnsan övladı bu yolun dalınca getdikcə uğur da onunla gedər.

Bir çox insanın qorxduğu şey günlərin bir günü üfüqün sonunda yolun bitəcəyi ilə rastlaşmaq, ümidsizliyə düçar olmaq və ümidləri boşa çıxmaq, bununla da çarəsizliyə qapılmaqdır. Məhz bu səbəbdən onlar hərəkət etməkdən, gözlərini açmaqdan, uğuru itirməkdən və uğursuzluqla rastlaşmaqdan qorxarlar. Bu qorxu o qədər böyüyər ki, insanı çarəsizlik vərdişinə alışdırar. Ona rəbbi tərəfindən verilmiş güc unudular, hədəf unudular, məqsədlər daralar, həyat gecələrin gündüzləri əvəz etməsindən başqa bir məna kəsb etməz. Əslində həyat uğurlar və uğursuzluqlar üzərində qurulub. Hərəkət edib əziyyət çəkdiyimizdə həm qazanmaq, həm də itirmək ehtimalımız var, amma hərəkət etmədikdə mütləq şəkildə itirmişik. Bu, həyatın qanunudur. Heç kimə uğur verilmir, uğur əldə edilir. Uğur hərəkəti sevir, zəhməti sevir. Uğur çəkdiyimiz zəhmətin müqabilində aldığımız hədiyyədir. Uğura gedən yolda yıxılmaq mümkündür, amma yenidən qalxıb bu uğurun dalınca getməzsək, uğur özü bizim yanımıza gəlməz. Çox sayda səy göstərdikdən və sınaqlardan keçdikdən sonra qazana bilməyəcəyimiz çox az şey vardır. Keçmiş uğursuzluqlarımızı növbəti uğursuzluqlara bəhanə etməkdənsə, onları yeni uğurlara geden yolda ibrət dərsləri etmək lazımdır. Keçmiş uğursuzluqlarımızı nə unutmalı, nə də böyütməliyik. Onlardan nəticə çıxarmalıyıq. İtirdiklərimizdən öyrəndiklərimizlə qazanmağa çalışmalıyıq. Nəticə çıxarmazsaq, çarəsizliyə qapılar, rəbbimizin bizə verdiyi gücü başqa səmtə yönəltməklə israf etmiş olarıq. Sadəcə olaraq iki yolumuz var: ya çarəsiz olmağımızla barışmalı, ya da çarəni özümüzdə axtarmalıyıq.

Hər gün özümüzü yenidən və dərindən kəşf edək, gücümüzü bilək, nəyə qadir oldğumuzu anlayaq, əsil hədəflərimizi müəyyən edək və Allahın bizə verdiyi gücdən düzgün istiqamətdə istifadə edək. Bunun üçün bizə verilən ağıl və iman ən gözəl bələdçidir. Bu bələdçilərdən istifadə etdikdə onlar bizə hər zaman düzgün yolu göstərəcəklər. Onlar bizi darda qoymazlar və biz onları tərk etmədikcə onlar da bizi tərk etməzlər. Unutmayaq ki, həqiqi xoşbəxt olmaq istəyiriksə, özümüzü dəyişməyi bacarmalıyıq. Xoşbəxtlik isə hər zaman gözəl bir hədiyyədir!!!